تولدت مبارک،بابای مهربانم

باز هم امشب شد و غم غروب جمعه و بغض گلویم را بیشتر از همیشه  می فشارد.

آخر میدانی چیست؟

فردا نیمه ی شعبان است و جمعه...

خدایا دلتنگم...خبری نیست از نگارت؟

سنگین است این غیبتت،سنگین تر از آن جنون من است از خودم که سر خود شده ام...بابا جانم...بچه ات سر خود شده...

ببخش بچه ات را،دختر ها بابایی اند،بابا جانم;دخترت را می بخشی؟

ببخش بابت لحظه لحظه ای که بودنت را درک نکرده ام...

ببخش که امشب بد جور دلم هوای خانه ی پدریم را کرده...جمکران می خواهم امشب...

بابا جانم;

از همه ی این ها که بگذریم،از نا خلفی ها و خوب نبودن ها...

خوشحالم امشب...

چرا که تولد بابای مهربانم است...

تولدت مبارک بابای مهربانم...