کیستم؟

بد زمانه ای شده!این روزها از دست مسکن ها هم کاری برای تشویش و پریشانی نه تنها من،بلکه برای بیشتر آدمک ها هم کاری بر نمی آید.
آنقدر گشتم و گشتم تا آنچه روح مشوشم راآرام میکرد پیدا کردم و شروع به نوشتن کردم....
با آنکه دریای درونم سرریز کرده،با آنکه خنده هایم اجباریند،با آنکه حس جنون دارم...اما میبینم،میخندم،می گذرم!
بگذار برچسب دیوانگی و جنون بخورم...باکی نیست...

موشکافی بیشتر که بخواهم بکنم،دانشجو هستم و مثل بقیه ی دانشجو ها،یک عالم دغدغه و چه کنم چه کنم دارم و در انتها یک خدا برای تمام دغدغه هایم،که البته کافیست...

و بعد از او یک نفر که اخیرا تمام زندگیم شده و کم و بیش دلم به بودنش قرص تر از گذشته میتپد...