گل پونه ها

حس تمامیت محض برای ناتمام هایی که هیچ اتمامی ندارند!

در عین حال که فکر میکنی یک سری حس ها را به انتها رسانده ای و محض شده ای در آن ها،هنوز ناتمامی و یک عطش بی نام مدام سرزنش میکند افکارت را که تو نا تمامی!

لاجرم باید گوشه ای بنشینی و برزندگی لبخند بزنی عاشقانه بمیری تا زنده شوی.

باید برای خدا لبخند بزنی تا عاشق تر فرض شوی...

باید نیمه های شب با بغض بیدار شوی و دلتنگی و بی قراری کنی...

باید دلت بخواهد برای بی تابی های شبانه ات مرهمی بیابی و نتوانی پیدایش کنی مرهم را...

باید تشنه ی مرهم شوی...

کمی باید عاشق تر شوی و عاقلانه ها را رهاتر کنی ...تارهاتر شوی و ناامکان ها را امکان کنی..

باید بوی خدا را بشنوی در میان بوی گل پونه های نم خورده در اول صبح...

باید برای بوی خدا گریست مثل گل پونه ها...